From the English music magazine MOJO, July 1995, pp. 64-80 (w dalszej części tłumaczenie):
DAVE GILMOUR, Guitar/vocals, born March 6, 1947, Cambridge.
Mojo: How does The Wall's symbolism reflect on Pink Floyd's relationship with its fans?
Gilmour: The meaning of it was Roger's story. He was the one who strongly felt that wall between himself and our audience. I have never entirely gone along with that. Obviously, one knows one is in a pop group and the audience are down there listening. But hopefully you are sharing a lot of the emotions as you go along and I don't really... I was doing my best to help Roger fulfill his vision.
Mojo: Although it was Roger's idea, it asked basic questions for all of you, didn't it?
Gilmour: Absolutely. "Are you truly relating to your audience?"
Mojo: What was your answer?
Gilmour: I think I relate to the audience a lot more than Roger thinks he does. That's the accurate way to put it.
Mojo: Your show says you are these little anonymous people in the midst of all this hugeness. How do you experience that relationship?
Gilmour: I obviously experience it as part of the band that's performing. But I sense an empathy.
Mojo: Can you see them?
Gilmour: Oh yes, you can see the first 50 rows or so. But you're concentrating on what you're doing. Your eyes wander across people, but you're not really seeing them.
Mojo: When it came to putting a live show back together after a break of six years and without Roger, what did you miss from his input, and what did you find you'd got that you didn't know you had before?
Gilmour: Roger was a person of great drive and authority. It's always nice to have someone like that around. You just had to pick it up as best you could. We decided on more or less a greatest hits approach rather than a conceptual show. From then on it was a matter of designing the show around a broader concept.
Mojo: But did you find a shortfall on the visual imagination side with Roger gone?
Gilmour: You just have to pick a team. For months, even before we finished the album, we were talking with experts, many of whom we'd worked with before, about visual ideas. Not wanting to break entirely with tradition, we retained the circular screen, but with new film for the Momentary Lapse Of Reason songs. We rehearsed the show for about a month in Toronto and it was a nightmare. It needed half a dozen of me to juggle everything.
Mojo: And the visual side isn't even something you're particularly interested in.
Gilmour: I am! I was quite ready to pick up that mantle.
Mojo: There's a story about the band agreeing to pay Roger Waters $800 a night to use the inflatable pig. Is that right?
Gilmour: We agreed to pay him to clear us in regard to any rights he may or may not have had in various effects including the pig and odd bits of animation by Gerald Scarfe. Roger had gone 'round these people buying these rights and placing them with a company he owned. However, we never agreed that he owned the rights. Pink Floyd, all of us, had commissioned those pieces of work and paid for them. In order to save ourselves a huge amount of extra aggravation and lawsuit pos- sibilities we agreed to pay him a fee for any right... that he may or may not have had. I did not and do not believe he had a leg to stand on, and on the tour we've just done no such money was paid to him.
Mojo: The further yarn about the pig's balls, is that truth or extemporization?
Gilmour: Someone did suggest that if we altered the design of the pig then Roger couldn't claim it. A pig's a pig, for Christ's sake. How do you alter its design? You add testicles. Well, it was amusing for us.
Mojo: Is it also right that you can't do The Wall under this agreement?
Gilmour: No, I think we can. We certainly couldn't do a film of it as Roger has the synchronization license rights, like every writer of every song. But then we wouldn't do it without Roger, that would be ludicrous. On the other hand we're about to release The Dark Side Of The Moon on video which we couldn't have done without Roger's permission. Obviously a financial deal has been struck.
Mojo: What about the extraordinary venues you played on the comeback tour, Versailles and Venice? Was that to make a big splash?
Gilmour: No, it's not a publicity thing. It's because we thought it would be lovely, beautiful. Us, on the day, we'd have a grand occasion. Versailles was gorgeous. Thoroughly enjoyed playing that. Same with Venice. It was lovely. I was nervous. Playing live to 100 million people. It gets to you at times. And the fact that the city council made so much stupid adverse publicity out of it, none of which was true.
Mojo: You didn't damage the place with the volume of sound?
Gilmour: Ludicrous -- a PA sitting a quarter of a mile out in a lake is going to damage buildings that have been there for 700 years? Give me a break! As we finished, the council's own firework display started and the volume was ten times anything we put out. Mega explosions. If anything caused a problem it was that. Bass frequencies from a huge stack on land could maybe shake things up a bit, but we were on water and water is a very effective insulator.
Mojo: Do you get municipalities chasing you as if you were the Olympics, saying, "Come and play our city?"
Gilmour: Yeah. Not just municipalities. France invited us. We'd had lunch with Jack Lang, then Minister of Culture, and he asked us to play more or less anywhere we liked. That's when we chose Versailles.
Mojo: Where would you most like to play?
Gilmour: What we've tried to do on this last tour and the one before is the Pyramids. We'd love to play there. But the Egyptian government is not particularly interested, and more recently there's been a lot of fundamentalist terrorism in that area.
Mojo: The Grateful Dead got there first [in 1978].
Gilmour: You can't worry about whether other bands have done it before. It's about lots of people coming away thinking they will never forget it, it'll be a joyous memory for the rest of their lives.
Mojo: On the musical level, how did the reintegration of the three of you go? You've been quoted as saying that the Momentary Lapse Of Reason tour "brought Rick and Nick back to being functioning musicians. In my view they had been destroyed by Roger."
Gilmour: I stand by that. It was a gradual rebuilding that started the moment we went out. You might be correct in assuming that, right at the beginning, our second keyboard player and our percussion player were fairly essential in keeping us all going. But within the first month, Nick and Rick took over their proper parts. In fact, having a second keyboard player to take some of the burden off Rick's back has enabled him to become much freer and better in his playing on our old standards. His Hammond playing and his piano playing have been just beautiful.
Mojo: Recalling Pink Floyd's origins in the '60s, and its survival into the era of Thatcher and Reagan, with the band itself becoming a huge industrial machine, do you think it has become part of what's been called the "Greed Tour" syndrome?
Gilmour: I see no reason to apologize for wanting to make music and earn money. That's what we do. We always were intent on achieving success and everything that goes with it. I personally think that our music is suited to larger venues. I've never been a supporter of Reagan or of Thatcher. But I'm not so left-leaning or socialist that I think I'm not allowed to earn money. Particularly before the 1987 post-Roger tour, we had been through a lot of financial troubles and we did want to earn some money. Myself and Nick had to dig very deeply into our resources to put it on. All sorts of reasons and emotions drove us into doing it the way we did. We did want it to be world-conquering. We wanted to leave no one in any doubts that we meant business and we intended to carry on with our chosen careers. I don't think there's anyone who cuts less corners than us or spends more of the potential profits on making it as good as we could possibly get it. Our earnings are large, but I bet you our profit margins are smaller than anyone else's.
Mojo: What's your view of tour sponsorship?
Gilmour: We took sponsorship by Volkswagen for the first time on this last tour. I confess to not having thought it through entirely and I was uncomfortable with it. Meeting and greeting Volkswagen people. I was not a popular chappy with Volkswagen. I don't want them to be able to say they have a connection with Pink Floyd, that they're part of our success. We will not do it again. I didn't like it, and any money I made from it went to charity. We should remain proudly independent, that's my view, and we will in the future.
Mojo: Why did you allow Great Gig In The Sky to be used in a Nurofen ad?
Gilmour: Rick wrote that music. He remade it for them. It's down to the writer. If my name had been on that track too it wouldn't have happened. I wouldn't do it. But that's Rick's business. I didn't approve of it, but I have no control over it.
Mojo: On a slightly more abstruse aspect of Pink Floyd and money, is it true that you were paid in timber for your gigs in Moscow?
Gilmour: I don't think so. When we played there in 1989, the Russian government did provide us with a huge transporter plane to take our equipment from Athens, and they gave us hotel rooms and suchlike. But they could only offer us a small fee in dollars, so there was discussion of them paying in caviar and so on. We were joking! We lost money, that's all. We paid for the event. We thought if we were going to play in Russia, we would rather do it properly. We steamed in, the full mega-show for a week. But no payment in timber. Other shows, like Venice, we lost money. You see, when we planned the tour we knew we were going to lose money on certain shows. Venice, Moscow, they're just part of the books. It would be easy to dump the ones that make a loss, but we don't want to do that. Tie it all in. Let's do the gig. Not everything is done for profit. I'm sorry to sound self-justifying about this, but we do take a certain amount of flak in this area.
Mojo: Amid all the big deals and the grand effects, when it comes down to just you, singing, playing guitar, what are you putting into it, what are you getting out of it?
Gilmour: I'm putting my life's blood into it. But Pink Floyd is not only me. I am bound by other people's desires and choices and politics and needs. The whole thing is a constant compromise of ideals and art all the way through. These days I have more say than anyone else because it's a sort of meritocratic organization, if you like, and I'm the one who produces most -- songs, music, direction. I'm the person to whom that position has fallen. Not through choice.
Mojo: OK, we know you're a team player. But can you characterize this "life's blood" input any further? Or are you the middle-class Englishman not wanting to talk about these things?
Gilmour: I don't know what you want me to tell you... it's not that I don't want to talk about it. Maybe I'm not that verbal. My best form of expression is playing the guitar and singing.
Mojo: Back to onstage, then, the melting pot...
Gilmour: Well, you say so. The process in the recording studio is just as important. Or more. That is a very... frustrating and satisfying process at different times. When you get something and it sounds just how you heard it in your head and you think, "That's going to get across to people." There are moments when something happens quickly and wonderfully. High Hopes on the last record. I wrote it very quickly, the words with my now wife Polly. I went into the studio on my own and demoed the whole thing, played everything. Did it in a day. Came out of the studio at the end of the day {quiet whisper} feeling fucking fantastic. That moment. That joy, the pride at having got to that point was absolute magic. And the obverse is when you just can't... but I'm not going to name tracks.
Mojo: Then look at High Hopes in the live setting. You've described the intimacy of creating it, but then you take it into a setting that's anything but intimate, maybe 50,000 people in a stadium."
Gilmour: I *am* aiming at intimacy believe it or not. How that gets across... we've got the best PA system in the world, we've got wrap- around sound, but no it's not a club, the audience isn't seeing me up close like you are now. It's not that kind of intimacy, I know. I'm not terribly attracted to the idea of tiny venues. I find them more frightening than huge venues. My ideal is to mix them up to quite a degree, 10,000-seaters and 100,000-seaters. On this last tour, for some reason, perhaps me not listening because of concentration on the record, it seemed that we played pretty much exclusively outdoor stadiums. I didn't like it. Playing in the small intimate atmosphere of Earls Court was a great way to close it.
Mojo: You're talking about Earls Court as if it were The Marquee.
Gilmour: For us it was, and it was terrific.
Mojo: Playing High Hopes at Earls Court, a song of unusual intimacy in that it was written with your wife to be, where were you when you were playing it?
Gilmour: I'm in a cocoon. Entirely locked in a cocoon. If you do it the best way you can for yourself then it will get across to other people. But I'm not aiming it at one person in that audience. I'm not thinking about the audience at all when I'm singing it. I'm doing it entirely in my own head. Most of the time I shut my eyes and concentrate on speaking the words so that they mean what they're supposed to. It's very easy when you're on tour for months to be singing and not meaning every word, every syllable. With songs like that -- no, when I'm singing Roger's words too -- it seems to me that it's vitally important that I do sing every syllable with meaning. You've got to believe it.
Wywiad z Davidem Gilmourem, gitarzystą i wokalistą zespołu Pink Floyd
wywiad ukazał się w 1995 roku w piśmie ?Mojo?
tłumaczenie | oryginał
Mojo: Jak symbolizm ?The Wall? odzwierciedla kontakt Pink Floyd z fanami ?
Gilmour: Znaczenie nadał temu Roger. Był jedynym, który silnie odczuwał mur między sobą a publicznością. Ja nigdy się z tym nie zgadzałem.. Oczywiście wiedziałem, że publiczność i tak nas słucha, więc się tym nie przejmowałem. Starałem się najlepiej jak tylko mogłem w urzeczywistnieniu wizji Rogera.
Mojo: Chociaż był to pomysł Rogera, zadałeś sobie pewnie pytanie o twój kontakt ze słuchaczami ?
Gilmour: Właśnie ! ?Czy naprawdę masz kontakt z publicznością ??
Mojo: Jak odpowiedziałeś ?
Gilmour: Sądzę, że identyfikuję się z audytorium lepiej niż Roger. Tak bym to określił.
Mojo: Wasz spektakl przedstawia człowieka jako tę małą anonimową postać wśród tego ogromu. Jak to odczuwasz ?
Gilmour: Właściwie widzę to jako część widowiska. Lecz aprobuję to.
Mojo: Widzisz tych ludzi ?
Gilmour: O tak, widzę pierwsze 50 czy więcej rzędów. W sumie koncentrujesz się na swoim zadaniu. Oczy błądzą wśród publiki, lecz tak naprawdę ich nie widzisz.
Mojo: Gdy przyszło wam wystawić koncert, sześć lat później, bez Rogera, co straciliście przez jego odejście ? Znaleźliście w sobie jakieś ?ukryte moce? ?
Gilmour: Roger był osobą z niespotykanym zapałem i autorytetem. Czasem dobrze jest mieć kogoś takiego. Musiałem tylko włożyć trochę pracy ile tylko byłem w stanie. Postawiliśmy na przeboje niż na spektakl jako taki. Później wyszła sprawa z wyświetleniem tego w telewizji.
Mojo: Po odejściu Rogera znaleźliście jakieś braki w oprawie wizualnej ?
Gilmour: Musiałem tylko pozbierać zespół do kupy. Nawet przed ukończeniem albumu, miesiącami omawialiśmy szczegóły strony wizualnej z ekspertami, z którymi mieliśmy okazję kiedyś popracować. Nie chcieliśmy całkowicie przekreślać tradycji, zatrzymaliśmy nawet okrągły ekran na ilustrację piosenek ?A Momentary Lapse Of Reason?. Ćwiczenie koncertu przez miesiąc w Tokio było koszmarne. By wszystko poprzestawiać, musiałem się chyba rozmnożyć.
Mojo: Strona wizualna koncertu niespecjalnie cię nawet interesuje...
Gilmour: Ależ interesuje ! Byłem całkiem przygotowany na przejęcie obowiązków.
Mojo: Jest pewna historia o płaceniu Rogerowi 800$ za wykorzystywanie nadmuchiwanej świni za noc. Prawda to ?
Gilmour: Miał prawa autorskie, czy nie, zdecydowaliśmy się płacić za efekty specjalne włączając w to świnię i parę animacji Geralda Scarfe?a. Roger odszedł wraz z tymi ludźmi, a prawa do wykorzystywania tych efektów kupił na swoją firmę. Jakkolwiek by nie było, nigdy się na to nie zgodziliśmy. Pink Floyd, my wszyscy, zamawialiśmy te efekty i płaciliśmy za nie. Żeby się nie wykończyć procesami sądowymi i ciągłymi nerwami płaciliśmy mu honorarium... Nie wierzyłem i nie wierzę by miał w tym najmniejszą rację, a podczas naszego turnee po prostu zapłaciliśmy mu te parę groszy i tyle.
Mojo: Prawda jeśli chodzi o tą historię o jajach świni ? Nie była bajką ?
Gilmour: Ktoś nam zasugerował, by zmienić wygląd świni, wtedy Roger nie mógłby rościć sobie do niej praw. Świnia świnią, na miłość Boską. Jak zmieniasz wygląd ? Dodajesz jądra. Ha, to było dla nas przezabawne.
Mojo: Czy to również prawda, że bez [Rogera] zgody nie możecie wystawiać ?The Wall? ?
Gilmour: Nie, wydaje mi się, że możemy. Naturalnie nie moglibyśmy przedstawiać filmu, dopóki Roger ma prawa autorskie jako autor piosenek. Ale nie chcielibyśmy robić tego bez niego, to wyglądałoby śmiesznie. Z drugiej strony planujemy wypuścić ?The Dark Side Of The Moon? na wideo, czego nie zdołalibyśmy zrealizować bez zgody Rogera. Oczywiście ubiliśmy interes.
Mojo: A co z niezwykłymi miejscami, w których mogliśmy oglądać wasze koncerty - Wersalem i Wenecją ? Chcieliście wzbudzić sensację ?
Gilmour: Nie, nie robiliśmy tego w celach reklamowych. Pomyśleliśmy że może być uroczo. Pewnego dnia mieliśmy świetną okazję. Wersal był wspaniały. Grając tam, dobrze się bawiliśmy. To samo w Wenecji - było prześlicznie, ale denerwowałem się. Udzieliło mi się granie dla 100 milionów ludzi na żywo. No i burmistrz narobił zbyt wiele niepotrzebnej, kłamliwej reklamy.
Mojo: Wasza głośna muzyka niczego przypadkiem nie uszkodziła ?
Gilmour: To śmieszne - system nagłaśniający umieszczony na wodzie kilkaset metrów od brzegu miałby zniszczyć budynki stojące 700 lat ? Chwileczkę ! Kiedy skończyliśmy [grać], ściszyliśmy głośność dziesięciokrotnie, a wtedy burmistrz zaczął własny pokaz sztucznych ogni. Wielkie eksplozje... Jeśli cokolwiek spowodowało naruszenie budynków, to właśnie to. Niskie częstotliwości mogłyby trochę nadwerężyć zabudowania, ale my przecież graliśmy na morzu, a woda jest doskonałym izolatorem.
Mojo: Przyjmujecie zaproszenia w stylu ?zagrajcie w naszym mieście? uganiających się za wami miast ?
Gilmour: Pewnie. Nie tylko miast. Francja nas zaprosiła. Wpierw zjedliśmy obiad z Jack?iem Lang?iem, później z Ministrem Kultury i zapytali nas gdzie mniej więcej chcielibyśmy zagrać. Wtedy właśnie wybraliśmy Wersal.
Mojo: Gdzie najbardziej chciałbyś zagrać ?
Gilmour: Na wcześniejszą i ostatnią trasę koncertową próbowaliśmy zagrać pod Piramidami. Bardzo tam chcemy pojechać. Ale egipski rząd nie jest szczególnie zainteresowany naszą ofertą, poza tym ostatnio pojawił się fundamentalistyczny terroryzm w tym rejonie.
Mojo: ?Greatful Dead? był tam pierwszy [w 1978 r.] ?
Gilmour: Nie przejmuj się tym, czy jakiś zespół był tam przed nami. Ważne jest to, że ludzie na takim koncercie pamiętają takie wydarzenie do końca życia.
Mojo: Jak daleko posunął się rozpad zespołu ? Podczas turnee "A Momentary Lapse Of Reason" powiedziałeś znamienne słowa: ?Ricka i Nicka przywracam do życia jako muzyków. Moim zdaniem zniszczył ich Roger?.
Gilmour: Obstaję przy tym. To była stopniowa odbudowa od stanu wyjściowego. Mógłbym powiedzieć, że tuż na początku nasz drugi klawiszowiec i perkusista byli nam dość potrzebni, by utrzymać wszystko w ryzach. Lecz w ciągu pierwszego miesiąca, Nick i Rick przejęli na siebie swoje obowiązki. To prawda, drugi klawiszowiec odciążył nieco Ricka, przez co ten mógł lepiej grać nasze stare kawałki. No a jego gra na pianinie i Hammondzie była piękna.
Mojo: Powracając do lat 60. i przetrwania w erze Thatcher i Reagana. Jak myślisz, czy Pink Floyd stał się częścią wielkiej machiny do zarabiania pieniędzy ?
Gilmour: Nie widzę powodu, dla którego miałbym usprawiedliwiać tworzenie muzyki przy jednoczesnym zarabianiu pieniędzy. Tak też robimy. Zawsze skupialiśmy się na odnoszeniu sukcesu. Osobiście twierdzę, że nasza muzyka jest stworzona dla większych miejsc [koncertowych]. Nigdy nie byłem stronnikiem Reagana czy Thatcher. Nie jestem też jakimś tam lewicowcem bym twierdził, że nie wolno mi zarabiać pieniędzy. Szczególnie przed turnee w 1987 roku, mieliśmy niemałe kłopoty finansowe i naprawdę chcieliśmy zarobić trochę forsy. Nick i ja musieliśmy nieźle naruszyć nasze zasoby finansowe, by postawić na swoim. Zrobiliśmy to, co zrobiliśmy. Chcieliśmy w końcu zdobywać ten świat. Nie ulegało wątpliwości, że chcemy zarobić i zatroszczyć się o kariery. Nie sądzę, że jest ktoś, kto mniej idzie na łatwiznę, czy wkłada w to więcej forsy, a uzyskuje lepszy efekt niż my. Nasze gaże są spore, ale założę się, że zyski netto są niższe niż kogokolwiek.
Mojo: A jaki jest twój pogląd na sponsorowanie ?
Gilmour: Pierwszy sponsoring podpisaliśmy z Volkswagenem podczas naszego ostatniego turnee. Przyznaję, że nie był to dobry pomysł, to było nieprzyjemne. Powitania, uściski z ludźmi z Volksvagena. Nie przybyło mi na tym popularności. Nie chcę, by mówili, że mają coś wspólnego z Pink Floyd i są częścią naszego sukcesu. Nie powtórzymy już czegoś takiego; cały utarg poszedł na cele charytatywne. Powinniśmy pozostać trochę niezależni, tak myślę, tak zrobimy w przyszłości.
Mojo: Dlaczego zezwoliłeś na użycie utworu ?The Great Gig In The Sky? w reklamie Nurofenu1 ?
Gilmour: To Rick napisał tę muzykę. On zrobił dla nich przeróbkę. To należy do autora. Jeśli również moim nazwiskiem byłby sygnowany utwór, to nigdy by się nie wydarzyło. Nie chciałem tego robić. Ale to sprawa Ricka. Nie popierałem takich działań, ale nie miałem nad tym żadnej kontroli.
Mojo: Wchodząc w zawiłości finansowe Pink Floyd - czy to prawda, że za koncerty w Moskwie zapłacono wam drewnem ?
Gilmour: Ależ gdzie tam. Kiedy w 1989 roku zagraliśmy, rosyjski rząd użyczył nam potężnego transportowca do przewiezienia naszego sprzętu z Aten, a później pokoi hotelowych i paru drobiazgów. Mogli zaoferować nam jedynie małe honorarium w dolarach, więc dyskutowaliśmy czy nie zapłaciliby nam w kawiorze czy czymś innym. Żartowaliśmy ! Straciliśmy pieniądze, to wszystko ! Zapłaciliśmy za spektakl. Pomyśleliśmy, żeby dobrze wypaść na koncercie w Rosji. Wystawiliśmy tygodniowe mega-show. Ale nie płacono nam żadnym drewnem. Na innych koncertach, jak w Wenecji straciliśmy forsę. Już przy planowaniu koncertów zakładaliśmy straty na tego typu pokazach. Wenecja, Moskwa, to tylko część historii. Mogliśmy oczywiście zrezygnować ze stratnych koncertów, ale nie chcieliśmy tego robić. ?Połączmy wszystko razem i zagrajmy koncert?. Nie gramy wszystkich koncertów ze względu na zysk. Przykro mi jeśli to brzmi jak samousprawiedliwienie, no ale cóż - jesteśmy przygotowani na słowa krytyki.
Mojo: Wśród wielkich interesów i wspaniałych efektów, kiedy wszystko spada na twe barki, co wkładasz do tej muzyki i co z niej masz ?
Gilmour: W tę muzykę wkładam własną duszę. Ale Pink Floyd nie jest tylko mój. Jestem ograniczony przez czyjeś pragnienia i potrzeby. Cała rzecz w tym, żeby wypośrodkować sztukę pomiędzy ideałami. W obecnych czasach mam nieco więcej do powiedzenia aniżeli inni, bo to rodzaj organizacji merytokratycznej, lub jeśli wolisz: produkuję większość tekstów, muzyki, kierunków. Jestem osobą, na którą ta funkcja przypadła, nie żaden wybór.
Mojo: Wiemy już, że jesteś ?głównym graczem?. Ale czy może mógłbyś scharakteryzować tą ?duszę? ? A może jesteś przeciętnym Anglikiem, nie lubiącym pogadać o tych sprawach ?
Gilmour: Nie wiem, co chcesz przez to powiedzieć... to nie tak, że nie chcę mówić. Może to źle ujmuję. W końcu moją najlepszą formą wypowiedzenia się jest gitara i śpiew.
Mojo: Powracając do estrady, no i studia...
Gilmour: Jeśli tak chcesz. Cały cykl w studiu nagrań jest bardzo ważny. Nawet więcej. To jest... czasem frustrujące i satysfakcjonujące Jeśli otrzymasz te dźwięki, jakie chciałeś usłyszeć i myślisz ?to mogą ludzie dostać?. Są kawałki powstające szybko i pięknie - ?High Hopes? z ostatniej płyty. Napisałem z obecną żoną, Polly, bardzo szybko. Wszedłem do studia i zademonstrowałem. Skończyłem w jeden dzień. Przy wyjściu ze studia {tu cichy szept} czułem się cholernie fantastycznie. Taki moment to radość i duma mające w sobie coś z magii. W przeciwieństwie jak ci nie wychodzi... ale nie będę podawał tytułów.
Mojo: Popatrzmy na koncertowe ?High Hopes?. Opisałeś prywatne zwierzenia, lecz jak uznać tę prywatność na 50 tysięcznym stadionie ?
Gilmour: Wierzysz w to, czy nie, lecz dążę do prywatności. Jak to odbierają ludzie... mamy najlepszy system nagłaśniający na świecie jak i dźwięk przestrzenny, a ty nie jesteś w klubie i publiczność widzi cię po prostu jak na dłoni. Wiem, że to nie żadna prywatność. Lecz nie jestem szczególnie przekonany do przytulnych miejsc. Dla mnie są bardziej przerażające niż wielkie hale. Moim ideałem jest stopniowe zwiększanie liczby widzów na kolejnych koncertach np. z 10 tys. do 100 tys. Na ostatniej trasie wydawało się, że lepiej gramy na odkrytym stadionie. Nie lubię tego. Granie w małej, przytulnej atmosferze Earls Court2 było dobrym pretekstem do skończenia turnee.
Mojo: Mówisz o Earls Court jakby to było ?The Marquee?3.
Gilmour: Dla nas tak było i było straszne.
Mojo: Grając ?High Hopes? na Earls Court, piosenkę o niezwykłej prywatności, napisanej wspólnie z żoną, gdzie wtedy byłeś ?
Gilmour: Znajduję się w kokonie. Całkowicie odizolowany. Jeśli robisz to najlepiej jak potrafisz, ludzie to rozumieją. Ale nie kieruję tego do jednej osoby. W ogóle nie myślę wtedy o publiczności Robię to po prostu we własnej wyobraźni. Przez większość czasu przymykam oczy i skupiam się na słowach, tak by znaczyły to, co mają oznaczać. To proste kiedy śpiewasz i nie zastanawiasz się co to oznacza. Z takimi piosenkami - również Rogera - wydaje mi się, że zaśpiewanie każdej sylaby i nadania jej właściwego znaczenia jest niezwykle ważne. Musicie w to uwierzyć.
Słowniczek:
1 Nurofen - znany środek przeciwbólowy w Anglii
2 Earls Court - stadion w Londynie
3 The Marquee - klub z początków kariery Pink Floyd
